به ضریح گمشده سر نهم...

نفسی به خون جگر زدم که لبی به مرثیه واکنم
به ضریح گم شده سر نهم، شب خویش وقف دعا کنم

نه ملازمی و نه همدمی مگر آنکه در شب بی‌کسی
چو شهید کوفه به چاه غم، پر و بال گریه رها کنم

به خدا که شمع شکسته‌ای به بقیع جان من آورید
که به آستانه ی «مجتبی» همه زخم کهنه دوا کنم

غم «مجتبی» کشدم به خون که غریب خانه خویش بود
و من این ترانه ی غرق خون به کدام واژه ادا کنم

من و حضرت تو شکسته دل که اگر عدو زندت به تیر
به فدای پیکر پاک تو دل خویش نذر بلا کنم

اگر از غم تو نفس زنم، همه اشک و آتش و خون شدم
بکشم به خون همه را چنان که مدینه، کرب و بلا کنم

تو به خلق و خلقت احمدی، تو صور آل محمدی
غم کربلای دگر شود چو زبان به زخم تو واکنم

تو جگر دریده‌ای و غمین، من و داغ لحظه ی آخرین
به چه روی زینب (س) خسته را به عیادت تو صدا کنم

نه شهید فتنه ی اشعثی که تو خود بهانه ی مبعثی
و من بریده زبان که‌ام که ثنای تو به سزا کنم؟

منم آنکه دردِ سرآمدم، که مرید آل محمدم
به سخاوت حسنم که جان به فدای آل عبا کنم
(غلامرضا کافی)