خواهد ماند...

بانوی آفتاب!

زمان، روی "رفتن تو" از حرکت ایستاده است و لحظه‏ ها، نای شمردن ندارند.

ساعت، نبودن تو را زنگ می‏زند.

طعم تلخ فراق تو، بر در و دیوار شهر بوسه می‏زند.

دریا، سر بر سنگ می‏زند و هر روز، هزار بار می‏آید و بر ساحل تکرار می‏شود تا مگر از اندوه خویش بکاهد.

پرنده، طاقت پرواز ندارد

که می‏بیند تو، به نقطه اوج رسیده‏ ای و خود، بر صفحه سیاه روزگار، در قفس مانده است.

آسمان، خود را به زمین رسانده تا در تدفین تو حضور داشته باشد

و کهکشان‏ها، جز حقارت خویش، در برابر تو چیزی نمی‏بینند.

شب، چشمان خودش را بسته است و نگاه ماه و ستاره را می‏پوشاند

که نکند از این اندوه بزرگ، سیاه‏تر شوند.

دنیا بر خویش لعنت می‏فرستد؛ مگر تو چه کرده ‏ای که این چنین ناجوانمردانه تو را کشتند...