در دعاهای اسلامی، دریایی از حقایق ناب عرفانی موج میزند.
یکی از نغزترین، معروفترین و زیباترین ادعیه، «مناجات شعبانیه» است که به روایت «ابن خالویه»،
این مناجات را حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) و امامان دیگر در «ماه شعبان» میخواندند.
این مناجات در «مفاتیح الجنان» نیز در اعمال مشترکه ماه شعبان،
به عنوان «عمل هشتم» آمده است.
بجاست که از عالم و عارف کامل، حضرت امام خمینی (قدس سره) یاد کنیم که با یادکرد پیوسته
از این دعا و مضامین بلندش، آن هم با زبان و لحنی خاص و شوق انگیز،
توجه امت ما را به این گنجینه عرفانی بیشتر معطوف ساخت.
لطفاً به این چند نمونه دقت فرمایید:
«مناجات شعبانیه از مناجاتهایی است که اگر یک نفر انسان دلسوخته،
یک عارف دلسوخته -نه از این عارفهای لفظی- بخواهد آن را شرح
کند،
«چه بسا مسائل عرفانی که در قرآن و این مناجاتهای ائمه اطهار(ع) و همین «مناجات شعبانیه»
مسائل عرفانی هست که اشخاص، فلاسفه، عرفا، تا حدودی ممکن است ادراک کنند،
بفهمند عناوین را، لکن آن ذوق عرفانی چون حاصل نشده است، نمیتوانند وجدان کنند.» (2)
«مناجات «شعبانیه» را خواندید؟ بخوانید آقا! مناجات شعبانیه از مناجاتهایی هست که
اگر انسان دنبالش برود و در او فکر بکند، انسان را به یک جایی میرساند ...
به حسب روایت همه ائمه اطهار هم میخواندند.»
(3)
1-صحیفه نور، ج 20، ص189. / 2-همان، ج17، ص 265./ 3-همان، ج19، ص 158.