هشتاد کیلومتر تا بهشت...

زن و مرد، پیر و جوان، کوچک و بزرگ،

کوله‌های شان را بسته‌اند برای سفر،

از شهر پدری‌شان نجفٍ امیرالمؤمنین علی(ع)

به سمت کربلای اباعبدالله الحسین(ع)...

هشتاد کیلومتر...

پای پیاده...

  دارند آماده می‌شوند پاها برای تاول زدن...

دارند مهیا می‌شوند چشم‌ها برای بارانی شدن...

دارند به شور می‌آیند سینه ها برای بی‌تاب شدن...

و دارند بیقرار میشوند قلب ها برای آتش گرفتن...

و ما جاماندیم..................................

حالا که تا دیار تو ما را نمیبرند...

منم ببر به کربلا...

قَالَ الامَامُ باقِرُ عَلَیهِ السَلَام:

لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ (ع) مِنَ الْفَضْلِ

لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَیْهِ حَسَرَاتٍ

 امام باقر(ع) می فرماید:

اگر مردم می دانستند زیارت قبر امام حسین (ع) چقدر فضیلت و ثواب دارد،

همانا از شوق می مُردند و نفسهایشان از روی حسرت بند می آمد.

وسائل الشیعه/ ج14/ص453