بقیع، مزرعه غم و کشتزار اندوه است.
مدینه، هم‌چنان مظلوم است و ...
بقیع مظلوم‌تر!
اهل‌بیت هم‌چنان غریب‌اند و ...
پیروانشان غریب‌تر!
رنج‌نامه نانوشته شیعه،
بر خاک و سنگ این مزار،
گویا از هر زمان روشن تر
برتارک بقیع به شِکوه و شهادت ایستاده است.
بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است،
اما روشن از نور امامت.
بقیع، آشنایی غریب است،
همدم غربت در جمع آشنایان.
درخت غم و اندوهی که در غریب آبادِ بقیع می‌روید،
ریشه در مظلومیتی ۱۴۰۰ ساله دارد.
در بقیع، عقده‌های دل با سرانگشت اشک،
گشوده می‌شود
و اشک دیده،
زخم‌دل و سوز درون را تسکین می‌دهد.
در بقیع، اشک است که سخن می‌گوید
و حال، گویاتر از قال است
و چشم‌های اشکبار،
ترجمان دل‌های داغدار و بی‌قرار است.
در بقیع روضه لازم نیست،
بقیع مرثیه مجسّم است...