سالهاست ما از زمین خسته ایم! و به آمدن باران از آسمان، دل بسته ایم!
تو که نه زمینگیر، و نه اسیری... تو چرا از دلِ آسمان سیری؟
با توأم قاصدک! همان بالا، نرسیده به زمین در میانِ اندوه مه آلودِ غربت، چرخی بزن!
و در هیاهوی بی وزنی، در آن سوی هستی، درست بالای محراب آبیِ افلاک،
بی خیالِ آمدن به خاک، سبک و آهسته، چنگ بزن بر رازِ بودنت و در بی خبری بمیر!!
نیا! و بر کاشی فیروزه ای آسمان نقشی نزن!...
و ما و این همه انتظار را، سرگشته ی چرخش روزگارِ بی اویی مکن!
نیا! و شمارشِ ثانیه ها را به رخ سالهای رفته و سالهای در راه، مکش!
کمتر این عقربه های خسته را مرور کن! بگذار زمان، بر مدار رویاییِ ساعتِ آمدنش متوقف شود.
بگذار در خاموشیِ زمین، بغضِ کال هستی، از گلوی خسته ی آسمان، آذرخشی شود بر تمامِ جهان.
و خون ببارد از چشم های منتظرِ خستگان...
قاصدک! با توأم... می شنوی؟! گرچه گویند عید در راه است،
اما من به راه آمدنت، هنوز اسپندی دود نکرده بودم که اسفندماه هم دود شد و بر هوا رفت...