روز اول دهه ی محرم که آخرین دهه ی محرم حاج آقا شد،
وقتی آقا با اون وضع کسالت اومدن برای سخنرانی و منبر،
گفتم: آقا! بخدا مردم همینکه بدونند شما هستید کلی خوشحالند.
دیگه این همه زحمت برای چیه؟ اونم با این حال؟
آقا مجتبی نگاهی به من کردند و با اون صدایی که دیگه کم رمق شده بود گفتند:
اومدم چاییِ روضه رو بخورم…
اهل‌بیت(ع) در این شرایط یک فرصت استثنایی هستند
که حتی آدم‌های خودخواه هم می‌توانند اهل‌بیت(ع) را دوست داشته باشند.
دلیلش هم این است که محبت به ائمه اطهار (ع) آدم را می‌سوزاند
و در اوج محبت است که دیگر خودت نیستی و فقط او هست.
آن لحظه‌ای که به سهولت می‌توان اخلاص را تجربه کرد در محبت اهل‌بیت(ع) است.
این مطلب را در روضه‌ها و مظلومیت‌های اهل‌بیت(ع) می‌توانی تجربه کنی
که دیگر برای خودت نیستی و برای دیگری می‌سوزی.
اگر در این حال به تو بگویند که این عزاداری، پاداش و اجر هم دارد،
می‌گویی: من به دنبال پاداش نیستم. من نیامده‌ام چیزی را تصاحب کنم.
من می‌خواهم برای او باشم، برای حسین(ع) و بچه‌های حسین(ع)...
(برداشتی از استاد پناهیان، بیان معنوی)
* التزام آیت‌الله بهجت به برگزاری روضه اباعبدلله (ع) تا چه حدی بود که حتی تداوم آن را در وصیت نامه خود ذکر کردند؟
ـ مسئله روضه اباعبدلله (ع) اینقدر برای آیت‌الله بهجت مهم بود که حدود ۵۰ سال هر هفته مجلس داشتند و ایشان حاضر نبود به این سادگی این کار را ترک کند. حتی در حال مریضی اصرار داشت که این مجلس باید برقرار شود و اصرار داشت که خودش باید حضور داشته باشد. خیلی برایش مهم بود که از اول مجلس حضور داشته باشد.
سالها این مجلس روضه در منزل ایشان بود و پدرم درها را باز می‌کرد و خودش دم در می‌نشست و برای هرکسی که وارد می‌شد، احترام می‌کرد. هیچ وقت اینگونه نبود که فقط برای شخصیت خاصی بلند شود و برای همه این احترام را قائل می‌شد...
( قسمتی از مصاحبه حاج شیخ علی بهجت )