خداوند توفیق داد چند سال روز عاشورا در کربلا بودم.
در آنجا رسم بود در روز عاشورا به یاد خیمه هاى امام حسین (ع)
خیمه هایى را برپا میکردند و غروب عاشورا آنها را آتش میزدند.
پرسیدم: آیا این کار اسراف نیست؟!
گفتند: اگر بخواهیم وحشیگرى بنى امیه و مظلومیت اباعبدالله و اهل بیت (ع)
را به خوبى نمایش دهیم، خرج دارد و این تعظیم شعائر
است...
(خاطره ای قدیمی از استاد قرائتی)
با قطار عازم سفرى بودم، یکى از مسافران گفت: قطار خیلى بهتر از ماشین است.
گفتم: چطور؟
گفت: وقتى با ماشین مسافرت میکنیم نمیدانیم کى میرسیم
و به سلامت خواهیم رسید یا نه؟ امّا با قطار معلوم است
چه ساعتى به مقصد میرسیم احتمال خطر هم نیست و «انشاءاللّه» گفتن هم لازم ندارد!
گفتم: راستى انسان عجب موجود مغرورى است!
باید چند قطار از ریل خارج شود و چند هواپیما سقوط کند تا بداند خداى ماشین
با خداى قطار و خداى هواپیما فرقى ندارد، انسان در هر حال فقیر و محتاج خداست.
(خاطره ای از حاج آقای قرائتی)