روز اول دهه ی محرم که آخرین دهه ی محرم حاج آقا شد،
وقتی آقا با اون وضع کسالت اومدن برای سخنرانی و منبر،
گفتم: آقا! بخدا مردم همینکه بدونند شما هستید کلی خوشحالند.
دیگه این همه زحمت برای چیه؟ اونم با این حال؟
آقا مجتبی نگاهی به من کردند و با اون صدایی که دیگه کم رمق شده بود گفتند:
اومدم چاییِ روضه رو بخورم…
می اندیشم بر این روایت پر بغض، که از پسِ عطشی هزار و چهارصد ساله،
اگر خوب گوشِ جان، فرا دهی می شنوی، نوای عشقی را که در نیستان عالم پیچیده
و جهانی را اسیر خورشیدی بر نِی کرده است…
و روزگاریست که عالمی، مستان و خیزان بر گردِ آن نِی طواف می کنند و در حطیمِ
دلربای روضه های جانسوزش، سکنی گزیده اند و در همه عمر جز زیر بیرق عشق او،
سر فرود نمی آورند و در ازدحامِ این جاودانگی ِ رازگونه، گویی هر ثانیه، او بر سرِ آن
نــــی سماعی عاشقانه را؛ با زمزمه ی قرآن+ زنده میدارد...
و در هر دمِ این نجوای ملکوتی، عاشقانش را به زنجیر ابدی عشقی می کشاند که در آن
زنجیرِ شوق و ارادت، احدی طلب رهایی ندارد…
+ أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً...
هر که از داغ تو نگریسته پیغمبر نیست
گریه بر توست مدالی که پیمبر دارد...
چرا امام حسین اباعبدالله است چرا ابوعلی نیست؟ زیرا او پدر بندگی و معنی واقعیت عبودیت است، اگر حسین بن علی نبود بندگی نیز نبود، شنیده می شود که می گویند عزاداری برای امام حسین مستحب است ولی نماز صبح واجب، پس شب ها کمتر عزاداری کنید تا بتوانید نماز صبح بخوانید، اینکه نماز صبح واجب است درست ولی در کجا نوشته عزاداری امام حسین مستحب است، چه کسی گفته گریه بر امام حسین مستحب است، امام حسین پدر بندگی الهی است، پدر عبادت است، گریه بر امام حسین واجب است مانند نماز فریضه است، به نقل از بزرگی که می فرمود: خداوند هرچه مشتری دارد آن را امام حسین جمع کرده است، عبادت و بندگی خدا مرهون استاد دانشگاه عبودیت حسین بن علی است.
حسین بن علی بندگی خود را به زیباترین وضع انجام داده، پیامبر23 سال زحمت کشید سه نفر را توانست تربیت کند، حضرت یوسف14 سال وزیر غلات بود فقط یک روز توانست مردم را هدایت کند، تنها کسی که در یک نصف روز بندگی خدا را تضمین کرد حسین ابن علی بود، در روایات آمده مردم هر گریه ای را کتمان کنید ولی گریه بر امام حسین را علنی و بلند انجام دهید.
* التزام آیتالله بهجت به برگزاری روضه اباعبدلله (ع) تا چه حدی بود که حتی تداوم آن را در وصیت نامه خود ذکر کردند؟
ـ مسئله روضه اباعبدلله (ع) اینقدر برای آیتالله بهجت مهم بود که حدود ۵۰ سال هر هفته مجلس داشتند و ایشان حاضر نبود به این سادگی این کار را ترک کند. حتی در حال مریضی اصرار داشت که این مجلس باید برقرار شود و اصرار داشت که خودش باید حضور داشته باشد. خیلی برایش مهم بود که از اول مجلس حضور داشته باشد.
سالها این مجلس روضه در منزل ایشان بود و پدرم درها را باز میکرد و خودش دم در مینشست و برای هرکسی که وارد میشد، احترام میکرد. هیچ وقت اینگونه نبود که فقط برای شخصیت خاصی بلند شود و برای همه این احترام را قائل میشد...
( قسمتی از مصاحبه حاج شیخ علی بهجت )